The following text is not a historical study. It is a retelling of the witness’s life story based on the memories recorded in the interview. The story was processed by external collaborators of the Memory of Nations. In some cases, the short biography draws on documents made available by the Security Forces Archives, State District Archives, National Archives, or other institutions. These are used merely to complement the witness’s testimony. The referenced pages of such files are saved in the Documents section.

If you have objections or additions to the text, please contact the chief editor of the Memory of Nations. (michal.smid@ustrcr.cz)

Adela Taruń (* 1922)

Ziemniaki można było tydzień gotować i one się nie rozgotowały

  • Urodziła się 22 lutego 1922 roku w Sosnowie

  • W 1944 roku została aresztowana i zesłana do Donbasu

  • Została zwolniona w 1953

  • W 1957 roku Adela Taruń wraz z rodzina powróciła do Polski

Urodzona 22 lutego 1922 roku w Sosnowie (województwo podlaskie, pow. augustowskim, gmina Sztabin). Wychowała się, wraz z sześciorgiem rodzeństwa ( trzy siostry, trzech braci) w rolniczej rodzinie Olichfieradelów. Adela Taruń uczęszczała do szkoły podstawowej w Sosnowie, następnie w Augustowie, gdzie przeniosła się po czwartej klasie i zamieszkała w wynajmowanym mieszkaniu. Także w Augustowie ukończyła dwuletnia szkołę Przetwórstwa Mleczarskiego. W 1937 roku została wysłana na dwumiesięczną praktykę do mleczarni w Dubnie na Ukrainie. Ponieważ kierownik mleczarni został powołany do wojska, Adela Taruń przejęła stanowisko kierownika mleczarni i pracowała tam do 1944 roku.

W 1944 roku została aresztowana i zesłana do Krasnego Łuczu ( Donbas, okręg przemysłowy we wschodniej Ukrainie nad Dońcem) gdzie pracowała w kopalni do 1949 roku. W tym okresie poznała swojego przyszłego męża, z pochodzenia Białorusina. W 1947 roku Adela Taruń wyszła za mąż i urodziła pierwszego syna. Z powodu stanu zdrowia w 1949 roku Adela Taruń została przeniesiona do pracy w Med – Punkcie. W 1953 roku wraz z mężem i synem opuściła Krasny Łucz i zamieszkała u rodziny męża w Mozyrz, we wsi Kalenkowicze na Białorusi. Po długotrwałych staraniach i dzięki pomocy brata w 1957 roku Adela Taruń wraz z rodzina powróciła do Polski i zamieszkała w domu najstarszego brata w Łodzi, a wkrótce potem w wynajętym mieszkaniu. Ze względu na zły stan zdrowia, który był konsekwencją pracy w kopalni (uznano II grupę inwalidzką) Adela Taruń nie podjęła stałej pracy. Uzyskała rentę, dorabiała wykonując drobne prace chałupnicze ( szycie na eksport). W 1976 roku przeszła na emeryturę. W latach dziewięćdziesiątych uzyskała dokument poświadczający trzynastoletnią prace w kopalni. Jest członkinią Związku Sybiraków, do dzisiaj mieszka w Łodzi.

© Všechna práva vycházejí z práv projektu: Oral History Archive - Budapest

  • Witness story in project Oral History Archive - Budapest (Maciej Melon)