Igor Janke

To była redakcja postkomunistyczna: te korytarze, zapachy, pokoje, ta atmosfera. Potem nagle przenieśliśmy się do Kina Klub na Placu Na Rozdrożu. Kupiono nam komputery Macintosh, połączone je w sieć, sprowadzono najwybitniejszego włoskiego grafika, chyba nazywał się chyba Mauroni. Zaprojektował nowy layout gazety, to była chyba najpiękniejsza gazeta w Europie, bardzo elegancka. Zespół fantastycznych grafików dbał o najdrobniejszy szczegół, przekładano do tego niezwykłą wagę. Chyba dziś nie ma tak pięknej gazety. To były niesamowite pieniądze, nagle dostaliśmy wielkie podwyżki. To był inny świat, to był przeskok z XIX do XXI wieku.

Nagle wszystko się zmieniło, wszystko się otworzyło. To miasto po prostu eksplodowało. To było coś niezwykłego zaczęło się nowe życie. Nigdy nie pomyślałbym, że mogę zostać dziennikarzem, bo dziennikarze wtedy kolaborowali z systemem. Moi koledzy nie myśleli, że będą zakładać partie polityczne. Wielu z nich poszło do biznesu - odnieśli bardzo duże sukcesy. Jestem z rocznika 1967, wiele osób w moim wieku było wtedy bardzo aktywnych. To był rocznik przełomu. Wielu zrobiło bardzo duże kariery w różnych dziedzinach. Większość z nich nie ukończyło studiów, dlatego że mieliśmy to zrobić mniej więcej w 1990 lub 1991 roku, a wtedy komuna upadała i wszyscy zajmowali się działaniem, budową czegoś nowego walką i wszyscy rzucali swoje studia.

Myśmy byli dla kościoła trochę egzotyczni, ale nas przyjmowano. Nie pamiętam, żebyśmy byli gdzieś źle przyjęci. Wcześniej dwa razy chodziłem też na zwykłe pielgrzymki kościelne, a nasza, hippisowska, różniła się tylko tym, że była luźniej zorganizowana i wszyscy mieli długie włosy, ubrania i śpiewali inne piosenki. Muzyka była inna, ale z motywami religijnymi. Różniliśmy się tym, jak wchodziliśmy do kościoła - i to było zabawne. Byliśmy naładowani dobrą energią. Witał nas miejscowy ksiądz, wychodził do niego nasz ksiądz Andrzej Szpak, grali niezwykle utalentowani muzycy, grali ostre kawałki, w którym chwaliliśmy Pana tańcząc, krzycząc i śpiewając. Zachowywaliśmy się inaczej niż zwykle ludzie w kościołach. Miejscowi ludzie czekali na pielgrzymkę, która wtedy była czymś ważnym, ubierali się odświętnie. A tu przychodziła grupa obdartusów. Na początku byli nieufni, widać było, że patrzą na nas dziwnie. My zaczynamy klaskać, a potem oni mówili, “no to też jest dla Pana Boga”, powoli zaczynały się pojawiać uśmiechy na ich twarzach i akceptacja. Niczego złego nie pamiętam być może złe odruchy były, ale się z nimi nie spotkałem. Nie traktowaliśmy Kościoła jako przeciwnika, czuliśmy się jego częścią, ale tą lepszą. Gdy wchodziliśmy do Częstochowy, wszyscy byli ubrani na biało, chyba dostałem jakieś prześcieradło. Zakładaliśmy wianki na głowę były tańce, gitary, śpiewy.